Twee euro

In de wolken

Nog 222 kilometer volgens het bord

Cruz de Ferro

Woensdag 9 oktober 2013, Rabanal del Camino >>> El Acebo, 18 kilometer.

Het eerste uur liepen we in de mist wat trouwens voor een bijzondere sfeer zorgde.
Het was stil, heel erg stil. Na een uurtje brak de zon door. Op dat moment liepen we al op een behoorlijke hoogte.
De wolken bleven tussen de bergen hangen en we hadden een machtig mooi uitzicht op de bergtoppen die boven de wolken uitstaken.
Vrij onverwacht waren we al bij Cruz de Ferro.
Daar hebben we voor een vriend twee euro tussen de stenen gelegd. Niet als symbool voor het kwijtraken van een last maar om voor hem een wens uit te spreken.
Vanzelfsprekend hebben we de situatie uitgebuit om tevens een wens uit te spreken voor al onze familieleden, vrienden en kennissen.
We waren onze vriend kort voor vertrek in Amsterdam op het Kadijksplein tegengekomen.
Bij gebrek aan een steen hebben we een twee euromunt gekregen. Eens zien of de wens uitkomt.
De tocht ging steeds verder omhoog en de vergezichten waren magnifiek.
De lange afdaling naar El Acebo was zeer lastig door de vele stenen op het pad maar we hebben het weer geflikt zonder schade op te lopen al hadden we bij aankomst in de albergue Del Apostel Santiago, zeven uur na vertrek, geen energie meer over.
Maar zoals meestal deed een hapje en een drankje wonderen.
Kort daarna liepen we het dorpje al te bekijken.
De albergue was er een van het soort dat afhankelijk is van donaties. Als je vertrekt dan geef je wat je denkt dat het je waard is.
‘s Avonds hebben we met alle gasten van de albergue gegeten.
Dat deden we aan lange tafels die in een rechthoek stonden opgesteld waardoor je makkelijk contact met elkaar krijgt.
Veel leuker dan dat iedereen uitwaaiert naar allerlei restaurantjes zoals dat gebeurt in grotere plaatsen.
Voor het eten gingen we met de beheerder en alle gasten naar de zonsondergang kijken.
We stonden aan het einde van het dorp, dat ligt op een bergkam, naar de bergen aan de overkant te kijken waar de zon razendsnel achter wegzakte. Gewoon mooi.
Het eten stelde overigens niet veel voor, een bord linzensoep en een stukje meloen na, maar voldoende om de volgende dag weer wat metertjes te maken.

Contact

Molinaseca

Nog steeds de zon in de rug

‘sMorgens 7 uur in El Acebo

Donderdag 10 oktober 2013: El Acebo >>> Ponferrada, 16 kilometer.

Het was vandaag de eerste keer dat we in het donker zijn vertrokken. Over de eerste fase naar Molinaseca, ongeveer 8 kilometertjes, hebben we bijna 3 uur gedaan. In Holland zou bij het begin van zo’n weg staan: ” Op eigen risico, levensgevaarlijk”. Nog waarschijnlijker zou zijn een groot bord met de tekst dat de weg afgesloten is.
Vrijwel de hele weg hadden we het wauw-gevoel. De eerste fase was zwaar maar zo mooi! Wat het ook speciaal maakte waren de vogels die floten. Met de zon op ons bolletje voelde het aan als een voorjaarsdag. In Molinaseca hebben we wat uitgerust en iets gegeten. Op het terras, direct na een middeleeuwse brug, hebben we een hele tijd gesproken met Linda, een vrouw uit de staat New York.
Het valt ons op dat met name de Amerikanen maar ook de Australiers en Vlaamse Belgen openstaan voor contact. De Fransen, Spanjaarden en Italianen zijn daartoe minder bereid. Althans, als het gaat om de 50-plusser. De jongeren zoeken wel dat contact maar dan voornamelijk met leeftijdgenoten.
Wat ons bevreemdt is dat Nederlanders, die we tegenkomen, zich niet als zodanig aan ons kenbaar maken. Van anderen horen we dat het gaat om “eigen volk” . “Hey you know they are Dutch?” hoor je dan. Bij mensen van een andere nationaliteit zie je dat ze direct spontaan reageren op hun eigen landgenoten.
Om twee uur zijn we aangekomen in Ponferrada . Daar staat een groot kasteel van de Tempeliers die in het verleden hun kostje verdienden met het beschermen van het christendom en om die reden de Moren mores leerden en ze letterlijk een kopje kleiner maakten.

Vriendelijke ober

Samen delen op de Camino

Kasteel Tempeliers te Ponferrada

Effe uitrusten

Vrijdag 11 oktober 2013, Ponferrada >>> Cacabelos, 16 kilometer.

Na de etappe van vandaag hebben we minder dan 200 kilometer te gaan. Dit keer zijn we in Cacabelos geëindigd. Zestien heerlijke bijna vlakke kilometers door diverse dorpjes met terrasjes en overal bankjes. We hebben vanmorgen eerst even uitgebreid ontbeten in Ponferrada. In het restaurantje zijn de laatste mails gelezen en het blog bijgewerkt omdat we al een paar dagen niet over wifi konden beschikken. Pas om 10:00 uur zijn we daadwerkelijk op pad gegaan. Het eerste deel ging door stedelijk gebied gevolgd door een gebied met allerlei akkers maar heel sterk verwaarloosd. Veel van de akkers waren te koop.
Na Camponaraya werd het landschap veel mooier. We liepen door een glooiend landschap met heel veel wijngaarden en dat, in combinatie met de bergen om ons heen, was het weer een mooi plaatje. Aan het einde van de wandeling is een tweepersoonskamer geboekt in hostal El Molino.
Gisteravond zijn we naar een restaurant gegaan nadat we hiervan een flyer in onze handen geduwd hadden gekregen. Het was even zoeken maar we kwamen uiteindelijk uit op een plein waar heel veel Spanjaarden, jong en oud aanwezig waren. Overal krioelde het ervan en een gekakel! Het terras voor het restaurant zat helemaal vol. Binnen was het leeg, normaal een reden om ergens anders te gaan kijken maar we zijn gebleven.
Gang een was serranoham met kaas. Gang twee was vermicellisoep; nummer drie tartine de patates, een grote punt aardappeltaart met ei, ui en kaas; gang nummer vier bestond uit twee grote stukken haaskarbonade per persoon met de boodschap als we meer wilden hebben we dat moesten aangeven. De laatste gang bestond uit een grote plak heerlijke chocolade/vanille ijs. Bij het eten kreeg Jenny een halve liter wijn en ik een halve liter bier. Tot slot werd er nog koffie geserveerd met een groot glas likeur. Dit alles voor slechts € 10,00 pp. Er was overigens geen keuze. Gewoon eten wat de pot schaft.
Het geheel werd op tafel gezet door weer eens een narrig kijkende werknemer. We zijn bijna vijf weken op stap maar het aantal keren dat we ons eten aangereikt hebben gekregen door een vriendelijke eigenaar van een restaurant of een klantgerichte medewerker, is op de vingers van een hand te tellen. Het zit puur tussen de oren maar als wij bediend worden door een glimlachende en servicegericht persoon dan smaakt het eten altijd lekkerder en is het verblijf in een restaurant een stuk leuker. Het toeval wilde dat wij de volgende dag in cafetaria Aitor werden bediend alsof wij de belangrijkste klanten van de dag waren. Ontzettend fijn gevoel gaf dat. Zelf een sputtertje wijn op het servet leidde ertoe dat deze vervangen werd. Gratis waren chips, olijven en empanada plus na afloop een heerlijk puddinkje. De ober was zo vreselijk vriendelijk en sympathiek dat we op slag al die chagrijnige, narrige en stuurs kijkende horecamensen zijn vergeten.

Spaanse kilometers

Wijngaarden rond Villafranca del Bierzo

“Iedereen” maakt hier wijn

t

Zaterdag 12 oktober 2013, Cacabelos >>> Trabadelo, 19 kilometer.

De Spanjaarden hebben iets met kilometers. Een paar dagen terug zagen we een bord met daarop de positieve tekst dat we nog maar 1 kilometer hoefden te gaan. De weg was redelijk dus een snelle rekensom leerde dat bij een snelheid van 3 km p.u. wij ongeveer 20 minuten later een dorpje zouden moeten zien. Niets van dat alles. Drie kwartier later liepen we het bordje met de plaatsnaam voorbij en toen was het nog 5 minuten lopen tot het eerste huisje.
Vandaag gingen we van start om naar Trabadelo te gaan. Bij het begin van de wandeling gingen we er nog vanuit dat de resterende afstand naar Santiago de Compostela ongeveer 195 km zou zijn. Kort na vertrek stond er een bord langs de weg die ons de indruk gaf dat we nog minstens een dag langer in Spanje zouden moeten blijven. Op de kop af 220 km te gaan.
Met een half uur lopen weer een bord: 175 km naar Santiago de Compostela. Voorwaar een prestatie van ons twee, een gemiddelde snelheid van 90 km per uur.
De realiteit kwam na een paar uur lopen weer hard aan.
Het gemiddelde moest worden bijgesteld naar 3,5 km per uur.
De etappe van Cacabelo naar Trabadelo was goed te doen.
Tot Villafranca del Bierzo ging het vrijwel allemaal tussen de wijngaarden door. Na Pieros krijg je een splitsing. Een route langs de weg blijven volgen of naar rechts tussen de wijngaarden door.
Een of meerdere grapjassen waren druk bezig geweest de markeringen richting de wijngaarden weg te werken maar dat heeft ons en andere Caminogangers niet weerhouden de mooie weg te kiezen.
In Valtuille de Arriba heb ik een mislukte foto gemaakt van flessen water voor een huis. Dit water is bedoeld voor de peregrinos.
Je ziet vaker dat mensen water en fruit voor het huis op de stoep of in de vensterbanken hebben gelegd.
Toen we verder wilden lopen wenkte een man naar ons. We moesten even bij hem in een schuurtje kijken. Daar was hij bezig met het maken van wijn. We kregen een korte uitleg en vanzelfsprekend zijn er foto’s gemaakt.
Na Villafranca del Bierzo krijg je een splitsing. Hier kan je kiezen voor een route door de bergen naar Trabadelo en een route door het dal. Toen we op deze splitsing stonden te kletsen met Linda, een Amerikaanse die al eerder ons pad had gekruist, werden we gewaarschuwd door een voorbijganger: “Montana, no, kapoet, kangaroes.” Dat laatste riep bij mij even een vraagteken op maar snel bedacht ik dat dit vertaald wel eens gevaarlijk zou kunnen betekenen. Er waren opeens meerdere lokale bewoners die ons waarschuwden. Dergelijke waarschuwingen slaan wij niet zomaar in de wind.
De weg door het dal viel tegen. Later hoorden we van iemand, die via de bergen was gegaan, dat de route na Villafranca del Bierzo geweldig mooi was maar ontzettend zwaar met zeer steile hellingen en op sommige stukken ook gevaarlijk.

De deur

Onderweg 1

Onderweg 2

Onderweg 3

Zondag 13-10-2013: Trabadelo – O Cebreiro, 19 km.

Geslapen in Albergue Xunta, ongeveer tweehonderd slaapplaatsen, zes toiletten. Gegeten in restaurant Carolo. Ronduit slecht.
De pastasalade uit de plaatselijke tienda ( supermarktje) was tien keer lekkerder.
Effe afzien! Deze dag was pittig maar het was een van de mooiste routes tot nu toe. O Cebreiro op een hoogte van 1300 meter is eigenlijk een museumdorp. Er komen volgens de gids veel toeristen maar ons viel het wat tegen. Het uitzicht naar alle kanten is trouwens magnifiek. Vlak voor de lange zware beklimming van zes kilometer begint biedt een ondernemer aan om voor € 20,00 p.p. gebruik te maken van een paard. Je kunt ook kiezen voor vervoer per taxi.
Jenny had zeker geen paard nodig. Die vloog de bergen op maar ik heb tijdens de klim diverse keren teruggedacht aan de aanbiedingen.
Gisteravond in Trabadelo hebben we in een klein restaurantje, El Puente, gegeten dat wordt beheerd door een Nederlandse vrouw. We hebben daar aan tafel gezeten met Linda, U.S.A. staat New York, Michel, een Schot uit Orkney en Cathy en Jerry, U.S.A, staat New Mexico. Gezellige avond geworden met super lekker eten. Heel verrassend deze afwisseling na al die wat saaie peregrino menu’s. De albergue, waar we sliepen, had zes stapelbedden per kamer. Bij het oriënteren viel op dat ze enorm stevig waren en, wat fijn, niet kraakten.
Normaal wordt elke beweging van iemand vertaald in een hoop knarsende veren en veel heen en weer gewieg van het bovenste bed. Lig je boven en slaap je doorgaans lekker rustig dan heb je dikke pech wanneer er iemand beneden slaapt en die last heeft van nachtmerries en voortdurend in zijn bed draait. De stevige niet krakende bedden en de deur van de slaapzaal die niet piepte boden de mogelijkheid ‘s nachts muisstil naar het toilet te gaan. Wel zo prettig voor je kamergenoten die meestal van al dat gekraak en gepiep wakker worden. Ik moest afgelopen nacht, zoals altijd, naar het toilet. Tot aan de deur verliep het zoals verwacht. Het bed schudde de bovenliggende kamergenoot niet wakker, het gekraak van de matras en bed bleef uit. Muisstil wist ik mijn Croqs aan te trekken en zonder verder iemand te storen de deur te bereiken. De deurkruk werd ter hand genomen en zachtjes naar beneden gedrukt. Het kreng piepte terwijl in de middag niets te horen was. Om het toilet te kunnen bereiken moest ik vanzelfsprekend de deur open doen. Ik had net zo goed de plaatselijke fanfare kunnen uitnodigen om een lekker deuntje te spelen. Het effect zou hetzelfde zijn geweest als het harde gepiep van de deur dat weerklonk en te vergelijken was met een krassend krijtje op een schoolbord. Aan de onrust, die ontstond na het openen van de deur was te merken dat de kamergenoten wakker waren geworden. Eigenlijk hadden we bij onze spullen voor de Camino een klein flesje olie moeten doen.

Nieuwe trui

Mist

Nog 136 kilometer

Klooster te Samos

Albergue in Sarria

Maandag 14 oktober : O. Cebreiro >>> Triacastela, 21 kilometer. Dinsdag 15 oktober 2013: Triacastela >>> Samos >>> Sarria, 19.5 kilometer

De tocht van O Cebreiro naar Triacastella ging eerst een heel stuk langs de provinciale weg en in de mist. Daarna werd het wat helder en het zonnetje liet zich ook zien hoewel uiteindelijk de regen niet uitbleef. Bovendien was het aardig fris.
Onderweg gingen we door dorpjes met vooral boerderijen en heel veel koeienmest op de weg.
De uitzichten waren regelmatig geweldig.
Na Fonfria begon een afdaling waaraan geen eind leek te komen.
De knieën waren niet blij. In Triacastella besloten we in het eerste de beste hostal te overnachten. Hier kregen we een mooie kamer op de bovenste etage.
’s Avonds in het restaurant zagen we, naar later bleek, een Rus zitten met ijszakken op zijn been. Zijn voeten zagen er niet uit. Toen hij opstond om naar zijn bed te strompelen hadden we gewoon medelijden met hem.
Inmiddels was het gaan regenen en niet zo’n beetje, het stroomde. Volgens een kilometerpaal in Triacastella moeten we nog 130 kilometer.
In de nacht van 14 oktober naar 15 oktober zijn we allebei een paar keer wakker geweest.
De wind was aangewakkerd en je hoorde de regen op de straat kletteren. Dat beloofde niet veel goeds omdat onze geplande route, volgens het boekje, door vochtige dalletjes ging en het bij nat weer een modderige, gladde en vooral vieze boel zou worden.
Op diverse plaatsen moest je volgens de schrijver beekjes over via stapstenen.
Ik werd om 6:30 uur wakker en hoorde het nog steeds regenen. Nadat ik na een bezoekje aan het toilet weer de slaapkamer binnenstapte bleek ook Jenny wakker te zijn geworden.
Een kort overleg volgde. Resultaat: wekker uit en weer gaan pitten.

’s Morgens tijdens het ontbijt ging het overleg verder. Het oorspronkelijke doel was, voor dinsdag de vijftiende, Sarria.
Buiten regende het een beetje. Uit gesprekken, die werden opgevangen, maakten we op dat veel Caminogangers de taxi hadden genomen.
We hebben het overwogen. Maar het regende heel zachtjes en het was ons de eer te na om te kiezen voor de taxi.
We waren immers zonder blessures en de lijven voelden goed.
De enige concessie die we hebben gedaan was de keuze voor een wandeling langs en over de weg via Samos.
We hebben het geweten. Het was nat en het werd natter. Tijdens de eerste tien kilometer naar Samos stelden we ons doel bij en werd dat, in plaats van Sarria, Samos.
In Samos hebben we geluncht. Opeens zeiden we tegen elkaar: “we zouden naar Sarria gaan dus we gaan ook.”
De keuze om langs de weg te gaan was slecht.
Op een bepaald moment voelden we dat het eigenlijk onverantwoord was. Het verkeer ging vlak langs ons.
Omdat we regenkleding aan hadden gleden de rugzakken voortdurend heen en weer wat het lopen zwaar maakte.
Daarbij kwam dan ook nog dat het verkeer de wandeling vervelend maakte en ook extra vermoeiend. We kregen allebei voor het eerst flink last van onze ruggen. Waarom dan toch niet de taxi gepakt terwijl die af en aan reden?
Beurtelings zeiden we tegen elkaar: “laten we nog een stukkie doorgaan.” Dan knuffelden wij elkaar, deden een high five en voort ging het weer.
In Sarria hebben we wederom de eerste albergue genomen die we tegenkwamen.
Het pakte dit keer extra goed uit want anders hadden we, vermoeid als we waren, ook nog een lange trap moeten bestijgen.
Een uur later liepen we weer uitgerust in het centrum te shoppen en heeft Jenny een leuke trui gekocht.

 

Net de vierdaagse

Slaapgelegenheid voor 16-10-2013

Kerk Portomarin.

 

Woensdag 16 oktober 2013: Sarria >>> Portomarin: 23 kilometer.

Veel Spanjaarden lopen de Camino voor een deel en bij voorkeur vanaf Sarria naar Santiago de Compostela. Als je minstens honderd kilometer loopt krijg je al je compostela. We hadden gehoord dat je onderweg dan wel op twee plaatsen tijdens de dagetappes stempels moet halen. Dat is echter niet waar maar op dit deel van de Camino wordt onderweg op veel plaatsen de mogelijkheid geboden om een stempel te halen.
Weer lekker uitgerust gingen we woensdag om 8:30 uur van start. Op de weg buiten Sarria viel het meteen op. Hele groepen mensen die dezelfde richting opgingen. Allemaal naar Portomarin. Drie en twintig kilometer vanaf Sarria en dat op teenslippers, modieuze schoenen, of schoeisel wat aangetrokken wordt als je naar een feestje gaat, maar natuurlijk ook de stevige stappers. De vergelijking met een doorsnee vierdaagse in Nederland was snel gemaakt. Dagelijks een stukje lopen, hier en daar een stempel halen en aan het einde van de vierdaagse een medaille in ontvangst nemen, in dit geval de compostela. Alleen de muziek en de vrijwilligers die appels, koek en andere eetbare waren uitdelen ontbraken nog. Het waren vooral jonge Spanjaarden, Duitsers en Zweden die ons voorbij vlogen. Later hoorden we, op ongeveer de helft van de route, terwijl wij als enige klanten in een restaurantje zaten te lunchen, dat de eigenaar het vooral moet hebben van de Caminogangers die van heel ver komen. De wandelaars die starten in Sarria hebben alleen maar haast omdat ze zo snel mogelijk een slaapplaats willen bemachtigen in Portomarin.
In de plaats van aankomst waren inderdaad een paar albergues vol. Gelukkig was het hoogseizoen voorbij anders hadden we ook moeten draven of vooraf een duur hotel moeten boeken.
Het heeft de hele tocht geregend. De kerk in Portomarin is gered van de ondergang in verband met de aanleg van een stuwmeer. Ze hebben het gebouw steen voor steen afgebroken en vervolgens weer opgebouwd in Portomarin.
Tijdens de maanden november tot en met maart wonen in het stadje 300 inwoners. In de overige maanden huisvest Portomarin 2000 mensen per dag. De lokale economie draait hier op de uitgaven van de peregrinos.
Bijna alles was na gisteren en vandaag nat. Jenny heeft geregeld dat een groot deel van onze spullen wordt gewassen en, nog belangrijker, gedroogd. Wij zijn nu in een fase gekomen dat we snel in Santiago willen zijn. De komende dagen en waarschijnlijk ook daarna zijn de weersvoorspellingen niet bepaald gunstig. We lopen al een paar dagen meer dan twintig kilometer. Niet alleen vanwege het slechte weer maar ook om de kinderen en de kleinkinderen weer eens te zien en om bij een feest aanwezig kunnen zijn. Vrienden van ons vieren binnenkort hun 40-jarig huwelijk. Wanneer de terugreis zal plaatsvinden is nog niet te bepalen. Daarvoor zijn er nog teveel onzekere factoren.

Tijd voor bezinning?

Koffiestop op 70 km van Santiago

C en M de Camino iets voor jullie?

Camino ook een kunstroute

Donderdag 17 oktober 2013: Portomarin >>> Palas de Rei, 24 kilometer.

Wat een verrassing vandaag. Droog weer en in de loop van de ochtend ging de zon zelfs schijnen! Zo werd het weer eens een fijne dag om kilometers te vreten. Het was genieten. Een warm zonnetje boven ons en een mooi landschap. Wat vreemd was, was dat wij op een zeker moment het gevoel hadden dat we alleen liepen. Na Ventas de Naron, op de helft van deze tocht, was het opeens gedaan met de drukte. We vroegen ons af of al die mensen een andere route hadden genomen maar dat zou onlogisch zijn geweest. We kwamen later nog wel wandelaars tegen die al langer op weg waren.
Deze donderdag was onze start bergopwaarts. Een lange helling en nog niet warm gedraaid. Zoiets drukt de gemiddelde snelheid direct en op een dag als deze bleven de hellingen komen, zowel naar boven als naar beneden. We hebben tijdens de afgelopen weken gemerkt dat tot ongeveer 18 km lopen het allemaal nog wel gaat, en zolang dat niet meer dan vijf uur kost zijn we doorgaans zo fris als een hoentje. Daarboven hangt het geheel af van het parcours, het weer en het lichaam. Slecht geslapen betekent zeker dat het tegen de middag zwaar gaat worden. We dragen immers ook de nodige kilo’s op de heupen.
’s Avonds kwamen we Helmut uit Oostenrijk tegen die ons razend enthousiast begroette. Hij was gestart in Leon en wij waren de eersten met wie hij op de Camino op een terrasje had gesproken. Hij heeft nog maar een half jaar te leven en tijdens ons eerste gesprek was hij heel somber. Nu had hij gewoon een metamorfose ondergaan. Wat was hij vrolijk!! We hebben samen met hem, Knut en Marjan uit Noorwegen en Hyonh, uit Korea, gegeten en een fantastisch leuke avond gehad.
Het aantal echte pelgrims dat op de Camino loopt is zeer gering. De meesten doen het voor de uitdaging of gewoon om groepsgewijs een deel te lopen. Er zullen er ook bij zijn die zich willen bezinnen over hun toekomst of bezig zijn met het verwerken van hun verleden. Zoals wij de Camino beleven is er totaal geen ruimte voor dit soort zaken. Als je niet wilt vallen is aandacht voor de weg veel belangrijker dan allerlei andere zaken.
Keien, gaten, plassen, geulen, koeien, honden, alles kom je op je pad tegen en wanneer je eventjes niet hoeft op te letten dan eist de prachtige omgeving een belangrijk deel van je tijd op. Wat dan nog aan tijd rest gaat zowat allemaal op aan het zoeken naar slaapgelegenheid, het opmaken van je bed, douchen, de was doen, bijhouden van een dagboek, sociale contacten, zoeken naar een restaurantje, dineren en tot slot ergens tussen 21:00 uur en 22:00 uur het bed induiken want veelal moeten om 22:00 uur de lichten in de albergues uit.
Wat geeft de Camino dan wel? Een heerlijk ontspannen gevoel. De hersenen krijgen rust.

Galicia

Galicisch kruis

Corredoire

Vrijdag 18 oktober 2013, Palas de Rei >>> Boente, 20 kilometer.

Een wat sombere dag met onderweg Galicische kruizen, horreos en corredoiras.
Langs de hele weg door Galicië tref je kruizen aan. Sommige zijn eeuwen oud.
Horreos zijn een soort voorraadkasten waarin graan wordt bewaard.
Corredoiras zijn diep in het land uitgesneden paden, soms wel twee meter lager dan het maaiveld.
Heel interessant zolang het niet heeft geregend. Zijn de hemelsluizen geopend dan loop je al snel tot aan je enkels in het water of glibber je alle kanten op in de modder.
Gelukkig waren wij deze toeristische bijzonderheden al gepasseerd op het moment dat het begon te stortregenen.
In de auberge Boente in de plaats met de dezelfde naam troffen we Chiquita, uit Colombia aan. Een hele fijne meid met een sterke wil, enorm positief en duidelijke doelen voor ogen.
We waren haar al meerdere malen tegengekomen op de Camino. Zestien jaar en alleen op pad. Spreekt vloeiend Engels.
Zij heeft nog drie weken en dan moet ze weer naar school.
Ze gaat, nadat ze in Santiago de Compostela is aangekomen, kort daarna naar Praag.
Eigenlijk wil ze helemaal niet naar school maar gewoon doorlopen naar onbekende verten.

Klimgeit

Nog steeds nat

Galicisch kerkje

Nog steeds nat

Zaterdag 19 oktober 2013: Boente >>> Brea, 23 kilometer.

Gisteravond geboekt voor de terugvlucht naar Nederland. Was wat lastig maar het is gelukt . Voor forse bedragen waren er iets meer mogelijkheden. Wilde je honderden euro’s goedkoper uit zijn dan was er nauwelijks iets, vooral waar het ging om een terugvlucht voor 26 oktober, onze streefdatum. Altijd lastig om kort voor vertrek te boeken. Maar gelukkig is het in orde gekomen en gaan we de 25ste met Transavia naar Rotterdam-The Hague Airport. Vandaag hadden we in de ochtend regen, maar daarna brak het zonnetje af en toe door. Wel steeds wat druppels. De tocht ging dit keer door veel bossen en een paar gehuchtjes waarvan onderweg niet duidelijk was hoe ze heten. Onderweg een hele tijd samen opgelopen met een oudere Francaise, Marie Madeleine, die heel goed Engels sprak met een verrukkelijk accent. Ze was zeker in de zeventig maar enorm fit en super enthousiast. Gewoon een pracht mens.
Er zijn momenten dat we wensen dat de volgende dag, als we weer gaan wandelen, de eerste kilometers vlak zijn maar het is al een hele tijd bijna elke dag hetzelfde, zodra je de albergue, waar je de nacht hebt doorgebracht, verlaat, staat je een klim te wachten Het boekje met informatie gaf voor vandaag aan dat het een vlakke etappe zou zijn maar de auteur heeft alleen gekeken naar het verschil in hoogte tussen de startplaats en het eindpunt. Het eerste stuk ging eindelooooooooos omhoog. Jenny was weer eens duidelijk in vorm, zeker omdat ze weet wanneer we weer naar huis gaan. Ik zag dat de afstand tussen mij en Jenny snel toenam. Ze vloog omhoog. Een klimgeit was er niets bij. Bijna een half uur was ze volledig uit het zicht terwijl ik kreunend en steunend voort ploeterde. Opeens zag ik haar weer. Jenny zat rustig op een steen te wachten tot ik er eindelijk was. Ik liet weten dat ik er geen bezwaar tegen had als ze gewoon was doorgelopen omdat ik haar toch wel weer had ingehaald (opschepper). De rest van de dag is Jenny maar een beetje in mijn buurt gebleven.