Twee euro

In de wolken

Nog 222 kilometer volgens het bord

Cruz de Ferro

Woensdag 9 oktober 2013, Rabanal del Camino >>> El Acebo, 18 kilometer.

Het eerste uur liepen we in de mist wat trouwens voor een bijzondere sfeer zorgde.
Het was stil, heel erg stil. Na een uurtje brak de zon door. Op dat moment liepen we al op een behoorlijke hoogte.
De wolken bleven tussen de bergen hangen en we hadden een machtig mooi uitzicht op de bergtoppen die boven de wolken uitstaken.
Vrij onverwacht waren we al bij Cruz de Ferro.
Daar hebben we voor een vriend twee euro tussen de stenen gelegd. Niet als symbool voor het kwijtraken van een last maar om voor hem een wens uit te spreken.
Vanzelfsprekend hebben we de situatie uitgebuit om tevens een wens uit te spreken voor al onze familieleden, vrienden en kennissen.
We waren onze vriend kort voor vertrek in Amsterdam op het Kadijksplein tegengekomen.
Bij gebrek aan een steen hebben we een twee euromunt gekregen. Eens zien of de wens uitkomt.
De tocht ging steeds verder omhoog en de vergezichten waren magnifiek.
De lange afdaling naar El Acebo was zeer lastig door de vele stenen op het pad maar we hebben het weer geflikt zonder schade op te lopen al hadden we bij aankomst in de albergue Del Apostel Santiago, zeven uur na vertrek, geen energie meer over.
Maar zoals meestal deed een hapje en een drankje wonderen.
Kort daarna liepen we het dorpje al te bekijken.
De albergue was er een van het soort dat afhankelijk is van donaties. Als je vertrekt dan geef je wat je denkt dat het je waard is.
‘s Avonds hebben we met alle gasten van de albergue gegeten.
Dat deden we aan lange tafels die in een rechthoek stonden opgesteld waardoor je makkelijk contact met elkaar krijgt.
Veel leuker dan dat iedereen uitwaaiert naar allerlei restaurantjes zoals dat gebeurt in grotere plaatsen.
Voor het eten gingen we met de beheerder en alle gasten naar de zonsondergang kijken.
We stonden aan het einde van het dorp, dat ligt op een bergkam, naar de bergen aan de overkant te kijken waar de zon razendsnel achter wegzakte. Gewoon mooi.
Het eten stelde overigens niet veel voor, een bord linzensoep en een stukje meloen na, maar voldoende om de volgende dag weer wat metertjes te maken.

Contact

Molinaseca

Nog steeds de zon in de rug

‘sMorgens 7 uur in El Acebo

Donderdag 10 oktober 2013: El Acebo >>> Ponferrada, 16 kilometer.

Het was vandaag de eerste keer dat we in het donker zijn vertrokken. Over de eerste fase naar Molinaseca, ongeveer 8 kilometertjes, hebben we bijna 3 uur gedaan. In Holland zou bij het begin van zo’n weg staan: ” Op eigen risico, levensgevaarlijk”. Nog waarschijnlijker zou zijn een groot bord met de tekst dat de weg afgesloten is.
Vrijwel de hele weg hadden we het wauw-gevoel. De eerste fase was zwaar maar zo mooi! Wat het ook speciaal maakte waren de vogels die floten. Met de zon op ons bolletje voelde het aan als een voorjaarsdag. In Molinaseca hebben we wat uitgerust en iets gegeten. Op het terras, direct na een middeleeuwse brug, hebben we een hele tijd gesproken met Linda, een vrouw uit de staat New York.
Het valt ons op dat met name de Amerikanen maar ook de Australiers en Vlaamse Belgen openstaan voor contact. De Fransen, Spanjaarden en Italianen zijn daartoe minder bereid. Althans, als het gaat om de 50-plusser. De jongeren zoeken wel dat contact maar dan voornamelijk met leeftijdgenoten.
Wat ons bevreemdt is dat Nederlanders, die we tegenkomen, zich niet als zodanig aan ons kenbaar maken. Van anderen horen we dat het gaat om “eigen volk” . “Hey you know they are Dutch?” hoor je dan. Bij mensen van een andere nationaliteit zie je dat ze direct spontaan reageren op hun eigen landgenoten.
Om twee uur zijn we aangekomen in Ponferrada . Daar staat een groot kasteel van de Tempeliers die in het verleden hun kostje verdienden met het beschermen van het christendom en om die reden de Moren mores leerden en ze letterlijk een kopje kleiner maakten.