Contact

Molinaseca

Nog steeds de zon in de rug

‘sMorgens 7 uur in El Acebo

Donderdag 10 oktober 2013: El Acebo >>> Ponferrada, 16 kilometer.

Het was vandaag de eerste keer dat we in het donker zijn vertrokken. Over de eerste fase naar Molinaseca, ongeveer 8 kilometertjes, hebben we bijna 3 uur gedaan. In Holland zou bij het begin van zo’n weg staan: ” Op eigen risico, levensgevaarlijk”. Nog waarschijnlijker zou zijn een groot bord met de tekst dat de weg afgesloten is.
Vrijwel de hele weg hadden we het wauw-gevoel. De eerste fase was zwaar maar zo mooi! Wat het ook speciaal maakte waren de vogels die floten. Met de zon op ons bolletje voelde het aan als een voorjaarsdag. In Molinaseca hebben we wat uitgerust en iets gegeten. Op het terras, direct na een middeleeuwse brug, hebben we een hele tijd gesproken met Linda, een vrouw uit de staat New York.
Het valt ons op dat met name de Amerikanen maar ook de Australiers en Vlaamse Belgen openstaan voor contact. De Fransen, Spanjaarden en Italianen zijn daartoe minder bereid. Althans, als het gaat om de 50-plusser. De jongeren zoeken wel dat contact maar dan voornamelijk met leeftijdgenoten.
Wat ons bevreemdt is dat Nederlanders, die we tegenkomen, zich niet als zodanig aan ons kenbaar maken. Van anderen horen we dat het gaat om “eigen volk” . “Hey you know they are Dutch?” hoor je dan. Bij mensen van een andere nationaliteit zie je dat ze direct spontaan reageren op hun eigen landgenoten.
Om twee uur zijn we aangekomen in Ponferrada . Daar staat een groot kasteel van de Tempeliers die in het verleden hun kostje verdienden met het beschermen van het christendom en om die reden de Moren mores leerden en ze letterlijk een kopje kleiner maakten.

Vriendelijke ober

Samen delen op de Camino

Kasteel Tempeliers te Ponferrada

Effe uitrusten

Vrijdag 11 oktober 2013, Ponferrada >>> Cacabelos, 16 kilometer.

Na de etappe van vandaag hebben we minder dan 200 kilometer te gaan. Dit keer zijn we in Cacabelos geëindigd. Zestien heerlijke bijna vlakke kilometers door diverse dorpjes met terrasjes en overal bankjes. We hebben vanmorgen eerst even uitgebreid ontbeten in Ponferrada. In het restaurantje zijn de laatste mails gelezen en het blog bijgewerkt omdat we al een paar dagen niet over wifi konden beschikken. Pas om 10:00 uur zijn we daadwerkelijk op pad gegaan. Het eerste deel ging door stedelijk gebied gevolgd door een gebied met allerlei akkers maar heel sterk verwaarloosd. Veel van de akkers waren te koop.
Na Camponaraya werd het landschap veel mooier. We liepen door een glooiend landschap met heel veel wijngaarden en dat, in combinatie met de bergen om ons heen, was het weer een mooi plaatje. Aan het einde van de wandeling is een tweepersoonskamer geboekt in hostal El Molino.
Gisteravond zijn we naar een restaurant gegaan nadat we hiervan een flyer in onze handen geduwd hadden gekregen. Het was even zoeken maar we kwamen uiteindelijk uit op een plein waar heel veel Spanjaarden, jong en oud aanwezig waren. Overal krioelde het ervan en een gekakel! Het terras voor het restaurant zat helemaal vol. Binnen was het leeg, normaal een reden om ergens anders te gaan kijken maar we zijn gebleven.
Gang een was serranoham met kaas. Gang twee was vermicellisoep; nummer drie tartine de patates, een grote punt aardappeltaart met ei, ui en kaas; gang nummer vier bestond uit twee grote stukken haaskarbonade per persoon met de boodschap als we meer wilden hebben we dat moesten aangeven. De laatste gang bestond uit een grote plak heerlijke chocolade/vanille ijs. Bij het eten kreeg Jenny een halve liter wijn en ik een halve liter bier. Tot slot werd er nog koffie geserveerd met een groot glas likeur. Dit alles voor slechts € 10,00 pp. Er was overigens geen keuze. Gewoon eten wat de pot schaft.
Het geheel werd op tafel gezet door weer eens een narrig kijkende werknemer. We zijn bijna vijf weken op stap maar het aantal keren dat we ons eten aangereikt hebben gekregen door een vriendelijke eigenaar van een restaurant of een klantgerichte medewerker, is op de vingers van een hand te tellen. Het zit puur tussen de oren maar als wij bediend worden door een glimlachende en servicegericht persoon dan smaakt het eten altijd lekkerder en is het verblijf in een restaurant een stuk leuker. Het toeval wilde dat wij de volgende dag in cafetaria Aitor werden bediend alsof wij de belangrijkste klanten van de dag waren. Ontzettend fijn gevoel gaf dat. Zelf een sputtertje wijn op het servet leidde ertoe dat deze vervangen werd. Gratis waren chips, olijven en empanada plus na afloop een heerlijk puddinkje. De ober was zo vreselijk vriendelijk en sympathiek dat we op slag al die chagrijnige, narrige en stuurs kijkende horecamensen zijn vergeten.