Vrolijke Marga

Gastvrije Canadese touregrinos

Plezier in het werk

Klooster

Zondag 29 september 2013: Villalcarzar de Siga > > > Calzadilla de la Cueza, 22.5 kilometer.

Maandag 30 september 2013: Calzadilla de la Cueza >>> Ledigos, 7 kilometer >>> rest per taxi naar Sahagun.

Zondag was niet bepaald een zonnige dag.
De weersvoorspelling voor de omgeving was beroerd. In de ochtend veel regen en tegen de middag windkracht 5 pal tegen. Kwam daar nog bij dat na het dorpje Carrion de los Condes, na zes km lopen, we nog 17 km moesten kuieren door een grotendeels kaal landschap zonder huizen en over een weg die recht was. Eindeloos recht naar later bleek. Kort samengevat: het was voor ons beiden een nare dag. We zaten er volledig doorheen. Vooral toen, met ongeveer 12 km te gaan, bij het laten luchten van de voeten het vel van mijn linker grote teen los gescheurd bleek te zijn. We zaten er allebei verschrikt naar te kijken. Ik heb het helemaal dicht getapet en we zijn vervolgens rustig aan doorgelopen naar Calzadilla de la Cueza. Wat een rot tocht.
Natuurlijk was in dit gehucht geen dokter of hulppost. Hiervoor moesten we naar Sahagun. Dat maar de volgende dag. De avond hebben we doorgebracht in het goede gezelschap van de groep touregrinos uit Canada met de groene shirts, die we eerder hadden ontmoet. Verder hebben we Erik en Karel, onze Belgische vrienden, en Silvia en Rebecca uit de USA nog even gesproken. Op het moment dat we naar bed gingen was alle sores van de dag vergeten.
Maandag de dertigste hebben we, na een korte wandeling in de regen van 7 km, in Ledigos de taxi genomen naar het medisch centrum in Sahagun. Hier bleek maar weer hoe nuttig het is als je de taal kunt spreken van het land waar je bent. Niemand sprak Engels. Jenny heeft zich weer eens bewezen. We werden door de dokter doorgestuurd, naar wat leek op een eerste hulppost. Ik werd geholpen door een heel aardige verpleegster, Marga.
Op het moment dat, de door mij aangebrachte tape van mijn teen was verwijderd keek zij verschrikt naar wat eronder tevoorschijn was gekomen. Ze vloog overeind om de dokter erbij te halen. Die keek geïnteresseerd. Conclusie: afknippen het vel, schoonmaken, behandelen en inpakken plus het dwingend advies aan mij minstens 2 1/2 dag te rusten. Daarna? Marga trok haar handschoenen aan, pakte pincet, scalpel en wat andere zaken bij elkaar en ging vrolijk fluitend aan het werk. Zij vond plotseling dat ze wel erg uitgelaten deed gelet op de situatie. Nadat ik stoer aangaf, dat ik toch niets voelde en mee ging fluiten werd het een vrolijke boel. Toen ik behandeld was ben ik op een terras gaan zitten en is Jenny gaan zoeken naar een slaapgelegenheid. Die heeft ze gevonden in het oud Benedictijner klooster Benedictinas te Sahagun.
We kregen een mooie tweepersoonskamer met badkamer en super schoon. Elk nadeel heeft z’n voordeel: we waren na eenentwintig dagen wandelen ook wel aan rust toe.

Sahagun

Jenny’s nieuwe hobby

Prima plek om te slapen en te eten

Dinsdag 1 oktober 2013: Sahagun.

Onze vierde week is ingegaan met een verplichte rustdag in Sahagun.
Om 8:00 uur opgestaan. De bedoeling was dat Jenny lekker de kleren zou gaan wassen omdat het, volgens de weersverwachting voor dinsdag 1 oktober, droog in de ochtend zou zijn. Effe niet dus! Stromende regen. Een uur later nog en het bleef maar plenzen.
De weersverwachtingen voor morgen en donderdag zijn hetzelfde.
Aangezien ik toestemming van de dokter had gekregen om voor een hapje en een drankje op stap te gaan zijn wij, op het moment dat het minder nat was, naar de dichtstbijzijnde bar gegaan.
Hier hebben wij ongeveer anderhalf uur gezeten, iets gegeten en gedronken en naar een groot scherm met opnames van jagende en vissende Spanjaarden gekeken.
De barman kwam een paar keer gratis tapas brengen.
‘s Middags hebben we besloten de volgende dag met de trein naar Leon te gaan.
We hadden gelezen dat de drie etappes naar Leon van gemiddeld 19 kilometer vervelend waren om te lopen omdat ze langs en tussen drukke wegen gaan.
Inmiddels weten we dat er alternatieve routes zijn.
Jenny is twee keer naar het station gelopen voor kaartjes. Dienstregeling of niet de siësta blijft in Spanje heilig.
De trein rijdt in 40 minuten naar Leon.
Op internet hebben we al een paar goedkope hostels gezien die op korte afstand van het station van Leon liggen.
Mijn teen zag er vanmorgen wonderlijk genoeg al iets beter uit.

Kezellik

Benedictijnse klooster in Sahagun

Een stukje overslaan

Woensdag 2 oktober 2013: Sahagun >>> per trein >>> Leon.

Gisteravond heb ik extra veel gegeten.
Een Engelsman lustte het aangeboden eten niet en speelde zijn hap direct naar mij door. Zo langzamerhand heb ik door dat iedereen in de wereld weet aan wie hij het eten, dat hij niet lust, kan afstaan.
Leuke avond gehad met Jim, een Amerikaan (niet dezelfde die we in St Jean Pied de Port voor het eerst hebben ontmoet) en Marie een Française die zowaar Engels kon. De zus van Jim wilde graag met haar echtgenoot naar Spanje. Omdat die dat weigerde had Jim zijn zus toegezegd mee te gaan. In het verleden was hij een paar keer voor zaken in Nederland geweest en hij had goede contacten met Nederlanders. Marie liep een deel van de Camino van Burgos naar Leon en volgend jaar wanneer ze 50 wordt zou ze het laatste deel doen. Zo tegen de tijd dat het nagerecht op tafel kwam was de sfeer optimaal wat voor Jim een reden was om te zeggen dat hij een Nederlands woord kende. Vol verwachting keken we Jim aan. “Kezellik” zei hij.

Vandaag de trein naar Leon gepakt en daar rechtstreeks van het station naar hostal San Martin gegaan maar helaas bleek deze volgeboekt. Weliswaar was er van tevoren naar dit hostal een mailtje gestuurd om een kamer te reserveren om zeker te zijn dat ik niet zoveel hoefde te lopen maar ik had het antwoord even snel doorgenomen en vervolgens verkeerd vertaald.
Gelukkig lag op nog geen honderd meter het hostal Guzman el Bueno, midden in het centrum en vlakbij de basiliek San Isidoro.
Jenny was hartstikke blij dat we Sahagun hadden verlaten want Leon heeft van alles te bieden en ik lag, noodgedwongen, toch maar een beetje met mijn ipad mini te spelen en te hopen dat mijn teen razendsnel zou herstellen.
Op het station van Sahagun waren aardig wat mensen met rugzakken die allen naar Leon gingen. Tot onze grote verrassing zagen we daar Jim de Amerikaan, die we op de eerste avond van onze tocht in St Jean Pied de Port, tijdens het diner, hadden gesproken. Hij had wat tegenslag gehad en bovendien ook nog een grote blaar onder zijn voet opgelopen.
Het liniaal rechte stuk van 17 km naar Calzadilla de la Cueza had hij en zijn wandelmaatjes van het moment een ramp gevonden.
Hij had gelopen met drie vrouwen en een van hen was helemaal doorgedraaid. Wat er verder met haar was gebeurd zei hij niet want de trein kwam eraan.
Jenny heeft al de tijd op het station en gedurende de treinreis lekker kunnen kletsen met Emily, een jonge Canadese vrouw. Ze pakte de trein omdat ze achterstand op haar schema had. Een schema van 35 km per dag met 15,5 kilo bagage en dat terwijl ze tussen de 1,50 en 1,60 m was met een postuur om door een lampenglas te halen.

Leon

Kathedraal Isodore, Leon

Leon

Middeleeuwse markt, Leon

Donderdag 3 oktober 2013: Leon

Gisteravond 2 oktober 2013 nog geskyped met onze dochter en schoonzoon. Daags daarvoor hadden we dat gedaan met zoon, schoondochter en de kleinkinderen. Gewoon heel fijn om ze allemaal weer te zien en te spreken.
Wat een fantastisch iets dat Skype!
Na ons digitaal contact zijn we op zoek gegaan naar een goedkope eettent wat niet meeviel om die in het centrum van Leon te vinden. Het is uiteindelijk gelukt om, na een tip, op nog geen 10 minuten lopen van onze hostal iets te vinden.
We hebben de buik volgegeten in een Turks restaurant.
Nog een dag in Leon was zeker niet vervelend.
Vandaag, 3 oktober 2013, zijn we ‘s morgens eerst de spullen gaan inpakken.
De bedoeling was om naar hostal San Martin te verhuizen maar omdat we daar pas om 12:00 uur in konden zijn we eerst gaan ontbijten in de vineteria Mona Lisa, gelegen tegenover onze nieuwe hostal. In de vineteria kon je koffie met een broodje, tosti of andere eetbare waren kopen voor € 1,20.
We moesten even in onze armen knijpen om zeker te weten dat we niet droomden. Het ontbijt was top en zeker veel meer waard.
Een aanrader en bovendien was het interieur heel gezellig. Natuurlijk moesten we, zoals in de meeste Spaanse horecagelegenheden, wel tegen meerdere televisieschermen aankijken, tv’s waarvan het geluid uit stond, elk op een eigen zender en met op de achtergrond het geluid van mooie luistermuziek.
Na twee ontbijten hebben we onze rugzakken opgehaald en in de stromende regen overgebracht naar hostal San Martin. Daar hebben we voor € 39,00 een mooie kamer gekregen met een heel grote badkamer. San Martin is een sfeervolle overnachtingsplek. Jenny is de stad ingegaan en ik ben op de kamer aan de was gegaan waarna ik vanwege de teen maar weer een poosje ben gaan rusten. Terwijl ik daar lag heb ik via YouTube de show “15 jaar Jan Smit” gezien.
Jenny heeft genoten in Leon. Ze heeft tussen de buien door lekker kunnen shoppen onder het mom van kijken, kijken en niet kopen. Later is zij samen met mij wat gaan lopen door het centrum van Leon met zijn vele historische gebouwen, waaronder een van de vele door Antoni Gaudi ontworpen panden, Casa de los Botinus. Inmiddels was een gigantische grote middeleeuwse markt begonnen met allerlei soorten muziek en optredens.
Mede hierdoor krioelde het ‘s avonds in straten van de mensen. Jenny heeft later nog de pelgrimsmis in de kathedraal bezocht.

Weer op pad

Ondergrondse woningen

Op de achtergrond Leon

Vrijdag 4 oktober 2013: Leon >> La Virgen del Camino: 7,5 kilometer.

Weer op pad. Het werd tijd.
Hoewel mijn teen nog niet helemaal is genezen leek het ons verantwoord de draad op te pakken. Om de teen te testen hebben we besloten te beginnen met een kort stuk.
Om 10:00 uur zijn we vertrokken naar het op 7,5 km verderop gelegen La Virgen del Camino.
De weg er naar toe was er een die ons enthousiasme niet bepaald een enorme impuls gaf. Langs een zeer drukke weg en door een industriegebied van een stadje waarvan we de naam snel hebben vergeten.
Het enige interessante wat we onderweg tegenkwamen was een groepje ondergrondse woningen.
Als mijn voet het toelaat door te gaan met de tocht naar Santiago de Compostela dan zijn deze eerste kilometers, na een gedwongen rust van bijna vier dagen, een opmaat naar weer een heel mooie periode.
Aan het weer zal het niet liggen. De voorspellingen laten eindelijk een reeks dagen zonder regen en met zon zien.

Ontmoetingen 1

B heeft 6-10-2013 500 km gelopen

Eeuwenoude brug over de Orbigo

Antonio Fernandez Ramirez 6-10-2013 10.800 km gelopen

Een van de mooie dingen van de Camino zijn de ontmoetingen met mensen van allerlei nationaliteiten. Iedereen heeft zijn/haar eigen verhaal gekleurd door culturele achtergronden, land van herkomst en interesses.
De verhalen zijn vaak interessant, komisch of droevig. De Camino is vooral bekend door de al eeuwen bestaande pelgrimagetochten. Tegenwoordig zijn er heel veel mensen die tijd nodig hebben om na te denken over het leven en vooral over de invulling van hun toekomst.
We zijn ze tegengekomen. Mensen die geen baan meer hebben of juist wel een baan maar aan het moeten presteren en “deadlines” ten onder dreigen te gaan. Dan zijn er mensen die gewoon het verleden willen vergeten of nare ervaringen uit het leven willen verwerken. Mensen die een last met zich dragen en deze symbolisch door het neerleggen van een steen bij Cruz de Ferro van zich af denken te werpen.
Of je de Camino moet kiezen om bijvoorbeeld van je problemen af te komen menen Jenny en ik te moeten betwijfelen. Bij ons bestaat de indruk dat het overgrote deel van de mensen de gang over de Camino ziet als een lange wandeltocht met aan het einde een beloning in de vorm van de compostela. Ook wij zijn de tocht begonnen met de bedoeling er een lekkere wandeling van te maken. Wel met in het achterhoofd de gedachte dat het af en toe zwaar zou kunnen worden maar ook met het dagelijkse vooruitzicht op mooie ontmoetingen. Beide zijn uitgekomen. We horen soms heel trieste verhalen van mensen die een levensbedreigende ziekte hebben zoals Helmut, een Oostenrijker, met wie Jenny heeft gesproken. Hij was in Leon begonnen en had kort geleden te horen gekregen dat hij nog maar een half jaar te leven had. Het zijn vooral leuke ontmoetingen zoals met Silvia, Rebecca, Monique, Jim, Mike, Rob, Frederique, Kenneth, Marjan, Grey, Jerry en vele anderen die zich hebben voorgesteld, maar waarvan we de naam alweer vergeten zijn, die het wandelen op de Camino tot een fantastische ervaring maken.
Gisteren hoorden we een leuk verhaal van Nina, een jonge Duitse, die al heel wat van de wereld heeft gezien en vloeiend Engels en Spaans praat. Ze liep een stuk met een vriend en aan het einde van de dag gingen ze in het open veld slapen. Het was echter zo koud dat besloten werd de slaapzakken aan elkaar te ritsen en hierin met z’n tweeën te gaan liggen. Ze waren goede vrienden maar ook niet meer dan dat dus “handjes thuis”. ‘s Morgens vroeg voelde Nina een warme ademhaling en tegelijkertijd een kleffe tong. Half slapend sloeg ze van zich af terwijl ze haar vriend verweet dat hij van de situatie gebruik maakte. Haar klap raakte niet haar vriend maar een kalf die er als een speer vandoor ging.

Ontmoetingen 2

Silvia en Rebecca

Jenny in gesprek met Frederique en Marjan

Zaterdag 5 oktober en zondag 6 oktober 2013: La Virgen del Camino >>> Villar de Mazarife >>> Hospital de Orbigo, 34,5 kilometer.

We hebben het weekeinde van 5 en 6 oktober benut om te wandelen van La Virgen del Camino via Villar de Mazarife, waar we vanacht hebben geslapen, naar Hospital de Orbigo. Heerlijk om weer een aardig stukje te wandelen. Iets meer dan de bedoeling was omdat we 3 km hebben omgelopen. We kwamen op het moment dat we, aan het einde van La Virgen del Camino, moesten beslissen welk pad te pakken een jongen uit Australie tegen met een boek in de hand en een mooie kaart plus routebeschrijving. Die van ons zat nog in de rugzak. Enfin we gingen alledrie af op de aanwijzingen in zijn boek. Fout dus. Het was ook lastig. Er stonden allerlei pijlen op de weg die tegengesteld geplaatst waren. We hadden onze eerste gedachten moeten uitvoeren: gewoon rechtdoor het groen in en omhoog. Uiteindelijk is het 18 km geworden naar Villar de Mazarife door een zeer mooi landschap. Alle omstandigheden waren ideaal. Geen hellingen, een zalig zonnetje en onderweg weer peregrinos die we kenden. Met name was het fijn om Rebecca en haar vriendin Silvia uit California weer eens te spreken. Bij het avondeten zaten we met Frederique, een jonge Fransman en Marjan, een Nederlandse vrouw, die al 30 jaar in Noorwegen woont, aan tafel. Frederique vond zichzelf geen Fransman maar Parijzenaar. Het Engels had hij geleerd in India tijdens zijn vele reizen naar dit land. Op school had hij geen Engels geleerd omdat hij tijdens de lessen alleen maar verliefd naar zijn lerares Engels zat te kijken en steeds wegdroomde. We hadden de indruk dat heel veel vrouwen hem prettig konden laten wegdromen. De wijn bij het eten smaakte zuur maar de gesprekken aan tafel zijn een zoete herinnering. Zondag het stukje van 16.5 kilometer gelopen naar Hospital de Orbigo. Mooi weer, vlakke etappe, een warm zonnetje en hernieuwde ontmoetingen met Jim uit Seattle en Angela uit Phoenix. Jim werkte tot voor kort bij Microsoft maar na de overname van Nokia door Microsoft gaat hij werken voor Nokia. Hij loopt de Camino om nieuwe ideeën voor ontwikkelingen van apparatuur te krijgen. De vraag is of hem dit gaat lukken want hij denkt er nu over om zijn leven een nieuwe wending te geven. Angela, van oorsprong een Koreaanse, kwamen we tegen vlak voor de brug over de Rio Orbigo. Ze was zo blij ons te zien dat we flink geknuffeld werden. Later, nadat we onze spullen hadden achtergelaten in de albergue Encina, gingen we door het dorp wandelen. We zijn een albergue binnengelopen met een prachtige tuin en daar zagen we Jim weer die ons uitnodigde om met hem in de tuin een glaasje wijn te drinken. Hier hadden we ook een ontmoeting met Antonio Fernandez Ramirez die van Madrid via Rome naar Jeruzalem en vervolgens naar Santiago de Compostela was gelopen en nu weer naar Madrid ging. Hij was al vier jaar en 10.800 kilometer onderweg. Een prestatie van formaat. Hij praatte honderduit. In Madrid wil hij de draad weer oppakken en een doorstart maken met het vervaardigen van juwelen.

Nog 263 kilometer of misschien meer?

Pop gemaakt van gevonden voorwerpen

Horecagelegenheid onderweg

Bisschoppelijk paleis ontworpen door Gaudi

Maandag 7 oktober 2013, Hospital de Orbiga >>> Astorga, 18 kilometer.

De vijfde week is ingegaan en we hebben volgens een bord nog 263 kilometer te gaan. Lange, overigens niet zo steile klimmen en dito afdalingen, in combinatie met de enorme hoeveelheid keien op de weg, maakten het vooral voor mij een zware dag. Dergelijke wegen zijn lastig omdat er veel druk op de voorvoeten komt en het velletje van mijn grote teen nog erg dun is. Het was weer eens de beurt aan Jenny om de moed erin te houden. Ik probeerde de druk op mijn voorvoet zo veel mogelijk te voorkomen door intensief gebruik te maken van mijn nordicwalk-stokken. Ik was echter genoodzaakt het tempo laag te houden waardoor we 6,5 uur hebben gedaan over deze etappe. De natuur was weer erg mooi en de panorama’s niet met woorden te beschrijven. We hebben deze dag daarom toch volop genoten. Meteen na aankomst ben ik op bed gaan liggen om mijn voet rust te geven. Jenny is het mooie centrum van Astorga gaan bekijken.

Tevredenheid

Caminokat

Lief zijn voor de voeten

Blij met een slaapplek

Dinsdag 8 oktober 2013, Astorga >>> Rabanal del Camino, 21 kilometer.

De tocht naar Rabanal was pittig en op het laatst zwaar.
Dat kwam vooral door de warmte en het ontbreken van een verkoelend windje. Daardoor leken de rugzakken op het laatst steeds meer te wegen.
De eindeloos lijkende rechte weg maakte het extra moeilijk.
De prachtige natuur vergoedde gelukkig weer veel.
Op bepaalde momenten vonden we het niet leuk te zien hoe fris en fruitig sommige Caminogangers voorbij liepen zonder rugzak en met de wetenschap dat er een vooraf geboekte hostal op hun stond te wachten.
Maar je kan het ook anders bekijken. Misschien zijn het mensen met fysieke problemen die niet in staat zijn de Camino met een rugzak te lopen en dan is het mooi als alles voor hen geregeld is.
Morgen komen we langs de Cruz del Ferro gelegen op 1500 meter hoogte.
Het overgrote deel van de peregrino’s legt daar een steen neer als symbool voor het afwerpen van een last.
Wij hebben geen steen bij ons. Wel een twee euromunt die we voor een vriend zullen neerleggen.
We zijn laat aangekomen in Rabanal maar oh wat fijn een slaapplaats te kunnen krijgen.
Op de Camino leer je blij te zijn met een matras op de grond, met een uitgedroogde in plastic verpakte croissant, een bak slappe koffie en aan het einde van de dag een menu peregrino waarvan je op de voorhand al weet waaruit die bestaat.
Je vindt zelfs de grote hoeveelheid vliegen, die op je neerstrijken tijdens rustmomenten, geen probleem.
Hoe fijn is het dan als het anders is dan verwacht. Je wel een bak kruidige koffie krijgt met iets erbij dat je smaakpapillen doet strelen of gewoon, bij hoge uitzondering, verse groente tijdens het avondeten.
Zijn er dan geen leuke restaurants in de dorpen met fantasierijke menu’s? Veelal niet omdat het allemaal kleine gehuchten zijn met slechts een heel beperkte keuze.
We genieten trouwens met volle teugen, op een manier die niet met woorden is te beschrijven. Zeker nu, terwijl dit berichtje wordt geschreven, wij in de tuin van de albergue in de zon zitten op twee krakkemikkige ligstoelen met een pot bier bij de hand.
Luisterend naar een paar hanen die tegen elkaar op zitten te kraaien waar doorheen het geblaf van honden klinkt. Het enige geluid in Rabanal del Camino.

Snurkers

Ooievaarsnesten

Onderweg

De nacht van 8 en 9 oktober was er een die veel losmaakte bij mij. Terwijl Jenny heerlijk sliep vanwege een slaaptekort was het nu de beurt aan mij om wakker te liggen.
Om 00:30 uur werd ik opgeschrikt uit een droom.
Een droom die inhield dat ik toeschouwer was bij een big car festival waar ze met gigantische auto’s rondcrossen en sloopauto’s verpletteren.
Op het moment dat er zo’n grote auto met gigantisch veel kabaal op mij afkwam werd ik badend in het zweet wakker.
De droom was voorbij maar het geronk was er nog steeds. Het geluid was een combinatie van een slecht draaiende diesel met kapotte uitlaat, een stationair draaiende tweetakt motor van een opgevoerde brommer, het gebrul van een leeuw en het geburl van een hitsig hert en dat sterk variërend in volume. Soms zacht en dan weer zo luid dat de bedden kraakten en de, ondertussen voor het eerst tijdens deze Camino in gebruik genomen oorproppen spontaan uit de oren rolden.
Vreselijk. De slaapkamer deelden Jenny en ik met twee chagrijnige oude Spanjaarden. Eerder hadden ze al ruzie gemaakt met de beheerder van de albergue omdat ze de kamer voor zichzelf wilden houden. Beiden snurkten maar degene die naast mij lag het meest. Het werd zo erg dat ik eerst met een zaklantaarn op het gezicht van de brulaap ging schijnen maar toen dit niet hielp de man heen en weer schudde.
Het resultaat een slaapdronken woordenstroom die door mij werd geïnterpreteerd als: “Sorry ik weet het, ik heb inmiddels 5 huwelijken achter de rug. Geen enkele vrouw blijft bij mij. De dokter heeft mij aangeraden om nooit meer met een of meerdere mensen in een slaapkamer te slapen want er is niets aan te doen.”
Waarschijnlijker was het dat het hier ging om een reeks van verwensingen.
Het gevolg van mijn actie was dat de man zich, woorden spuwend, omdraaide en nog harder ging snurken terwijl de andere Spanjaard zijn snurkvolumeknop ook wat hoger zette.
Bijzonder maar hoogst irritant was, dat beiden om en om inademden waardoor er een constante stroom snurkgeluiden de lucht in werd geslingerd.
Even heb ik het plan opgevat rigoureuze maatregelen te treffen maar de gedachte aan de mogelijkheid dat ik een periode van enkele jaren een cel van een van ‘s lands penitentiaire inrichtingen zou moeten delen met een snurker heeft mij weerhouden van strafbare handelingen.
De wekker liep om zeven uur af.
De Spanjaarden waren al weg en ik klaagde mijn nood over die gorgelende en brullende idioten.
Jenny zei toen: ”Ik ben even wakker geweest maar weet jij dat jij je ook niet onbetuigd hebt gelaten?”