Klimgeit

Nog steeds nat

Galicisch kerkje

Nog steeds nat

Zaterdag 19 oktober 2013: Boente >>> Brea, 23 kilometer.

Gisteravond geboekt voor de terugvlucht naar Nederland. Was wat lastig maar het is gelukt . Voor forse bedragen waren er iets meer mogelijkheden. Wilde je honderden euro’s goedkoper uit zijn dan was er nauwelijks iets, vooral waar het ging om een terugvlucht voor 26 oktober, onze streefdatum. Altijd lastig om kort voor vertrek te boeken. Maar gelukkig is het in orde gekomen en gaan we de 25ste met Transavia naar Rotterdam-The Hague Airport. Vandaag hadden we in de ochtend regen, maar daarna brak het zonnetje af en toe door. Wel steeds wat druppels. De tocht ging dit keer door veel bossen en een paar gehuchtjes waarvan onderweg niet duidelijk was hoe ze heten. Onderweg een hele tijd samen opgelopen met een oudere Francaise, Marie Madeleine, die heel goed Engels sprak met een verrukkelijk accent. Ze was zeker in de zeventig maar enorm fit en super enthousiast. Gewoon een pracht mens.
Er zijn momenten dat we wensen dat de volgende dag, als we weer gaan wandelen, de eerste kilometers vlak zijn maar het is al een hele tijd bijna elke dag hetzelfde, zodra je de albergue, waar je de nacht hebt doorgebracht, verlaat, staat je een klim te wachten Het boekje met informatie gaf voor vandaag aan dat het een vlakke etappe zou zijn maar de auteur heeft alleen gekeken naar het verschil in hoogte tussen de startplaats en het eindpunt. Het eerste stuk ging eindelooooooooos omhoog. Jenny was weer eens duidelijk in vorm, zeker omdat ze weet wanneer we weer naar huis gaan. Ik zag dat de afstand tussen mij en Jenny snel toenam. Ze vloog omhoog. Een klimgeit was er niets bij. Bijna een half uur was ze volledig uit het zicht terwijl ik kreunend en steunend voort ploeterde. Opeens zag ik haar weer. Jenny zat rustig op een steen te wachten tot ik er eindelijk was. Ik liet weten dat ik er geen bezwaar tegen had als ze gewoon was doorgelopen omdat ik haar toch wel weer had ingehaald (opschepper). De rest van de dag is Jenny maar een beetje in mijn buurt gebleven.

Roodborstjes

Eucalyptusbomen

Monte Do Gozo beeld ter ere van bezoek paus

Slaapgelegenheid op de Monte do Gozo

Zondag 20 oktober 2013: Brea >>>San Marcos, Monte do Gozo, berg van de vreugde, 24 kilometer.

Het was een wat saaie lange wandeling maar wel eentje die ons liet wennen aan het lawaai wat ons staat te wachten in Santiago de Compostela.
Wat is stilte een mooi iets. Dagenlang hebben we gelopen in gebieden waar alleen het gezoem van insecten, het gezang van vogels en het geknerp van onze schoenen op de paden vol stenen en grind de stilte verbraken.
De etappe van zondag ging voornamelijk langs de drukke N547. Weliswaar doorgaans op een redelijke afstand maar het verkeer konden we de meeste tijd wel horen.
Een deel van de route liep door eucalyptusbossen.
De bladeren gebruiken ze voor cosmetische artikelen, olie voor sauna’s en allerlei andere zaken. Het hout is voor de papierindustrie.
Op het moment dat we in Lavacolla aankwamen dachten we even dat de fanfare ter ere van onze doortocht een muziekstuk ging inzetten en dat ze voor die gelegenheid knalvuurwerk afstaken. Helaas was dit een illusie. Er was weer eens een feest in verband met de verjaardag van een of andere heilige.
Onderweg kwamen we een paaltje tegen met daarin gebeiteld 13 km. Daarvoor waren we er al vele gepasseerd maar deze was de laatste.
Later vernamen we dat er niet 13 km te gaan was maar 16 km. Spanjaarden houden van plagen.
We hebben geslapen in een groot barakkencomplex dichtbij San Marcos. Dit is gebouwd in verband met het bezoek van de paus aan Santiago de Compostela in 1989.
Het is gebruikt voor het huisvesten van onder andere allerlei hoogwaardigheidsbekleders omdat er te weinig hotelbedden waren. Nu dient het voor de opvang van Caminogangers en als vakantieoord.

Als we in Santiago onze compostela gaan halen zal, volgens bepaalde boeken gevraagd worden of we onderweg een spirituele ervaring hebben gehad.
Een positief antwoord op die vraag zal helemaal afhankelijk zijn van het aantal roodborstjes dat in Spanje rondvliegt.
We hebben diverse momenten gehad dat we er even doorheen zaten of twijfelden welke weg te gaan ondanks het feit dat alles goed is aangegeven. Meerdere keren landde er in die situaties een roodborstje vlak voor ons op het pad. Wipte wat met zijn staart, vloog vervolgens naar de dichtstbijzijnde struik, piepte en vloog weer verder. Het is zo vaak gebeurd dat we ons afvroegen of hier sprake was van toeval, een extra grote populatie roodborstjes of een teken om ons op te beuren of de weg te wijzen.
In ieder geval vonden wij het allebei heel speciaal, spiritueel of niet.