De deur

Onderweg 1

Onderweg 2

Onderweg 3

Zondag 13-10-2013: Trabadelo – O Cebreiro, 19 km.

Geslapen in Albergue Xunta, ongeveer tweehonderd slaapplaatsen, zes toiletten. Gegeten in restaurant Carolo. Ronduit slecht.
De pastasalade uit de plaatselijke tienda ( supermarktje) was tien keer lekkerder.
Effe afzien! Deze dag was pittig maar het was een van de mooiste routes tot nu toe. O Cebreiro op een hoogte van 1300 meter is eigenlijk een museumdorp. Er komen volgens de gids veel toeristen maar ons viel het wat tegen. Het uitzicht naar alle kanten is trouwens magnifiek. Vlak voor de lange zware beklimming van zes kilometer begint biedt een ondernemer aan om voor € 20,00 p.p. gebruik te maken van een paard. Je kunt ook kiezen voor vervoer per taxi.
Jenny had zeker geen paard nodig. Die vloog de bergen op maar ik heb tijdens de klim diverse keren teruggedacht aan de aanbiedingen.
Gisteravond in Trabadelo hebben we in een klein restaurantje, El Puente, gegeten dat wordt beheerd door een Nederlandse vrouw. We hebben daar aan tafel gezeten met Linda, U.S.A. staat New York, Michel, een Schot uit Orkney en Cathy en Jerry, U.S.A, staat New Mexico. Gezellige avond geworden met super lekker eten. Heel verrassend deze afwisseling na al die wat saaie peregrino menu’s. De albergue, waar we sliepen, had zes stapelbedden per kamer. Bij het oriënteren viel op dat ze enorm stevig waren en, wat fijn, niet kraakten.
Normaal wordt elke beweging van iemand vertaald in een hoop knarsende veren en veel heen en weer gewieg van het bovenste bed. Lig je boven en slaap je doorgaans lekker rustig dan heb je dikke pech wanneer er iemand beneden slaapt en die last heeft van nachtmerries en voortdurend in zijn bed draait. De stevige niet krakende bedden en de deur van de slaapzaal die niet piepte boden de mogelijkheid ‘s nachts muisstil naar het toilet te gaan. Wel zo prettig voor je kamergenoten die meestal van al dat gekraak en gepiep wakker worden. Ik moest afgelopen nacht, zoals altijd, naar het toilet. Tot aan de deur verliep het zoals verwacht. Het bed schudde de bovenliggende kamergenoot niet wakker, het gekraak van de matras en bed bleef uit. Muisstil wist ik mijn Croqs aan te trekken en zonder verder iemand te storen de deur te bereiken. De deurkruk werd ter hand genomen en zachtjes naar beneden gedrukt. Het kreng piepte terwijl in de middag niets te horen was. Om het toilet te kunnen bereiken moest ik vanzelfsprekend de deur open doen. Ik had net zo goed de plaatselijke fanfare kunnen uitnodigen om een lekker deuntje te spelen. Het effect zou hetzelfde zijn geweest als het harde gepiep van de deur dat weerklonk en te vergelijken was met een krassend krijtje op een schoolbord. Aan de onrust, die ontstond na het openen van de deur was te merken dat de kamergenoten wakker waren geworden. Eigenlijk hadden we bij onze spullen voor de Camino een klein flesje olie moeten doen.

Nieuwe trui

Mist

Nog 136 kilometer

Klooster te Samos

Albergue in Sarria

Maandag 14 oktober : O. Cebreiro >>> Triacastela, 21 kilometer. Dinsdag 15 oktober 2013: Triacastela >>> Samos >>> Sarria, 19.5 kilometer

De tocht van O Cebreiro naar Triacastella ging eerst een heel stuk langs de provinciale weg en in de mist. Daarna werd het wat helder en het zonnetje liet zich ook zien hoewel uiteindelijk de regen niet uitbleef. Bovendien was het aardig fris.
Onderweg gingen we door dorpjes met vooral boerderijen en heel veel koeienmest op de weg.
De uitzichten waren regelmatig geweldig.
Na Fonfria begon een afdaling waaraan geen eind leek te komen.
De knieën waren niet blij. In Triacastella besloten we in het eerste de beste hostal te overnachten. Hier kregen we een mooie kamer op de bovenste etage.
’s Avonds in het restaurant zagen we, naar later bleek, een Rus zitten met ijszakken op zijn been. Zijn voeten zagen er niet uit. Toen hij opstond om naar zijn bed te strompelen hadden we gewoon medelijden met hem.
Inmiddels was het gaan regenen en niet zo’n beetje, het stroomde. Volgens een kilometerpaal in Triacastella moeten we nog 130 kilometer.
In de nacht van 14 oktober naar 15 oktober zijn we allebei een paar keer wakker geweest.
De wind was aangewakkerd en je hoorde de regen op de straat kletteren. Dat beloofde niet veel goeds omdat onze geplande route, volgens het boekje, door vochtige dalletjes ging en het bij nat weer een modderige, gladde en vooral vieze boel zou worden.
Op diverse plaatsen moest je volgens de schrijver beekjes over via stapstenen.
Ik werd om 6:30 uur wakker en hoorde het nog steeds regenen. Nadat ik na een bezoekje aan het toilet weer de slaapkamer binnenstapte bleek ook Jenny wakker te zijn geworden.
Een kort overleg volgde. Resultaat: wekker uit en weer gaan pitten.

’s Morgens tijdens het ontbijt ging het overleg verder. Het oorspronkelijke doel was, voor dinsdag de vijftiende, Sarria.
Buiten regende het een beetje. Uit gesprekken, die werden opgevangen, maakten we op dat veel Caminogangers de taxi hadden genomen.
We hebben het overwogen. Maar het regende heel zachtjes en het was ons de eer te na om te kiezen voor de taxi.
We waren immers zonder blessures en de lijven voelden goed.
De enige concessie die we hebben gedaan was de keuze voor een wandeling langs en over de weg via Samos.
We hebben het geweten. Het was nat en het werd natter. Tijdens de eerste tien kilometer naar Samos stelden we ons doel bij en werd dat, in plaats van Sarria, Samos.
In Samos hebben we geluncht. Opeens zeiden we tegen elkaar: “we zouden naar Sarria gaan dus we gaan ook.”
De keuze om langs de weg te gaan was slecht.
Op een bepaald moment voelden we dat het eigenlijk onverantwoord was. Het verkeer ging vlak langs ons.
Omdat we regenkleding aan hadden gleden de rugzakken voortdurend heen en weer wat het lopen zwaar maakte.
Daarbij kwam dan ook nog dat het verkeer de wandeling vervelend maakte en ook extra vermoeiend. We kregen allebei voor het eerst flink last van onze ruggen. Waarom dan toch niet de taxi gepakt terwijl die af en aan reden?
Beurtelings zeiden we tegen elkaar: “laten we nog een stukkie doorgaan.” Dan knuffelden wij elkaar, deden een high five en voort ging het weer.
In Sarria hebben we wederom de eerste albergue genomen die we tegenkwamen.
Het pakte dit keer extra goed uit want anders hadden we, vermoeid als we waren, ook nog een lange trap moeten bestijgen.
Een uur later liepen we weer uitgerust in het centrum te shoppen en heeft Jenny een leuke trui gekocht.